Vele duizenden jaren geleden, zo gaat het verhaal, schiep God de eerste mens naar zijn androgyne beeld en gelijkenis. “Man en vrouw schiep hij hen” zoals de Bijbel vertelt. Pas later scheidde God de twee helften in een aparte mannelijke en vrouwelijke vorm. De man werd Adam, de vrouw Lilith genoemd.
Omdat ze samen uit hetzelfde slijk der aarde waren gemaakt, vond Lilith het niet meer dan normaal dat ze dezelfde status als Adam kreeg toebedeeld. Maar wat zij van haar kant zag als nodig en rechtvaardig, deed Adam steigeren. Hij werd verontwaardigd en zag de eis van Lilith als een belediging. Hij nam het ook niet dat ze ‘niet steeds onder wou liggen’.
“Maar we zijn toch gelijk!” riep Lilith verontwaardigd uit. “We zijn toch allebei uit dezelfde aarde gemaakt!”
En toen Adam duidelijk zijn superioriteit wilde doen gelden en probeerde zijn wil aan haar op te leggen in een poging haar te overweldigen, aanriep Lilith in haar wanhoop de onuitsprekelijke naam van God. De Eeuwige beantwoordde haar schreeuw door haar vleugels te geven, waarmee ze wegvloog uit het Paradijs. Weg. Ver weg. Zo ver als ze vliegen kon. Ver weg van Adam, ver weg van zoveel onrechtvaardigheid. Ze kon zelfs niet bevatten dat Adam haar meerdere wilde zijn. Met welk recht trouwens? Ze waren toch evenwaardig? Twee delen van één geheel? Gemaakt om in alles elkaar aan te vullen? Om als twee zelfstandige mensen met elkaar samen te leven, evenwaardig op elk gebied? Ze voelde zich opstandig en verraden, miskend en vernederd.
Adam, die ondertussen eenzaam achterbleef, smeekte zijn Schepper om Lilith weer bij hem terug te brengen. Maar liefst drie aartsengelen werden uitgestuurd als bemiddelaars: Gabriël, Michaël en Rafaël. Maar Lilith weigerde om een compromis te sluiten. Nog liever onderging ze de straf van haar Schepper en liet ze zich verbannen naar een onherbergzame streek ergens aan de Rode Zee.
Maar Lilith was mooi en verleidelijk en haar natuur hartstochtelijker en vuriger dan welke vrouw ook die na haar geboren zou worden… En samen met Samaël, de aartsengel van de dood en meester van de gevallen engelen, vierde ze haar losbandigheid en gaf ze dag na dag geboorte aan talloze demonische wezens.
Als straf voor haar ongehoorzaamheid en haar ongehoorde uitspattingen besliste God dat ze elke dag honderd kinderen zou verliezen van het talrijke kroost dat ze baarde. En ook dat vond Lilith onrechtvaardig. Haar vlucht ver weg van Adam was voor haar de enig mogelijke uitweg geweest. Want, zoals gezegd: Lilith wilde geen compromissen sluiten.
Maar ook Adam in zijn Aards Paradijs bleef ontevreden. Hij miste een vrouw. Op een dag, toen Adam in slaap gevallen was, nam God een rib uit zijn lichaam en schiep daaruit een nieuwe gezellin: Eva.
Eva was alles wat Lilith weigerde te zijn. Ze was dienstbaar en onderdanig, lief en zacht en zeer verbonden met haar man. Eva was het archetype van de moederlijke, koesterende energie die gewoon geschapen is om kinderen te baren.
Het vervolg van het verhaal kennen we allemaal…
Adam en Eva leefden samen gelukkig en tevreden temidden van de bloemen en de vruchten en de dieren die hen allemaal mochten toebehoren. Alleen van de Boom van de Kennis van Goed en Kwaad moesten ze zich ver weg houden. En zeker nooit zijn vruchten eten, anders zou er iets verschrikkelijks gebeuren! En ze hielden zich aan die regel. Tot op een dag…
Op een dag wandelde Eva alleen door het Paradijs. Een slang kronkelde rond de Boom der Kennis. Een gevaarlijke, verleidelijke slang.
“Eva, ssst, Eva, lief kind” siste ze “heb je geen zin in een heerlijke appel?”
“Neen, de vruchten van deze boom zijn voor ons verboden” antwoordde Eva een beetje angstig.
“Verboden? Verboden, zeg je?” veinsde ze verontwaardigd “En wie heeft je dat verboden?”
“Onze Schepper” zei Eva eerbiedig.
“Jullie Schepper?! Maar natuurlijk, jullie Schepper! En weet je ook waarom hij jullie dat verboden heeft?”
En, omdat Eva niet meteen antwoord gaf, ging de slang verder: “Jullie Schepper is uiteraard bang dat jullie even verstandig en machtig zouden worden als hijzelf. Daarom mogen jullie niet van de vruchten van de Boom der Kennis eten! Proef toch maar, lief kind!…”
Na veel aarzelen liet Eva zich verleiden door het gemene, geniepige serpent en ze plukte de vrucht en at ervan. Daarna verleidde ze op haar beurt Adam. Eva, de voortreffelijke Eva, de dienstbare Eva, de voorbeeldige vrouw van de eerste man Adam, werd door haar naïviteit, haar domheid en haar vrouwelijke nieuwsgierigheid de oorzaak van de grote zondeval.
Gods toorn was verschrikkelijk. Onmiddellijk werden ze uit het Aards Paradijs verdreven. Vanaf dat moment werden ze zich bewust van hun kwetsbaarheid, hun naaktheid en hun sterfelijkheid. Voortaan zouden ze ‘in het zweet des aanschijn hun brood eten’, zoals het oude verhaal gaat. En omdat de vrouw de grootste schuld trof, zouden haar barensweeën voortaan beschouwd dienen te worden als goddelijke vergelding. Van vrouwen werd van dan af expliciet verwacht dat ze seksueel trouw en onderdanig waren aan hun echtgenoot. En Eva?…
Eva schaamde zich dood om alle ellende die ze over de mensheid had gebracht, terwijl Lilith, vervloekt en provocerend als ze was, zich koesterde in haar triomf.
Het was immers zij, die vermomd als slang haar concurrente en haar vroegere minnaar in de val had gelokt
